[Wand of Fortune Drama CD] พยาบาลลูลู่กับคนไข้กุมารเวชเอสต์

เป็นบทแปลที่มาจาก Drama CD ที่มีชื่อว่า

ワンド・オブ・フォーチュン2~時空に沈む黙示録~ドラマCD 歓迎!ミルス・クレア病院

Part ของเอสต์ค่ะ
❀❁❀❁❀❁❀❁❀❁❀❁❀❁❀❁❀❁❀❁❀❁❀❁❀❁

ลูลู่ : "อรุณสวัสดิ์จ้าเอสต์"
เอสต์ : "ลูลู่... หัดเคาะประตูบ้างเป็นไงครับ?"

เด็กคนนี้ก็คือเอสต์ คนไข้ของโรงพยาบาลมิลส์เครียแห่งนี้ เป็นคนที่ค่อนข้างจะเอาใจยากไปสักหน่อย แต่จริง ๆ แล้วใจดีมาก ๆ เลยล่ะ!

เอสต์ : "ให้ตาย... โรงพยาบาลนี้มีแต่คนน่ารำคาญ น่าเบื่อจริง ๆ ครับ จะพูดสักกี่ครั้งก็ไม่ยอมเปลี่ยนห้องพิเศษให้"

ลูลู่ : "เปลี่ยนห้องพิเศษเนี่ย.. ที่ว่าจะไปแผนกผู้ป่วยในสินะ ไม่ได้หรอกจ้ะ เพราะว่าเอสต์ยังเด็กอยู่เลย"
เอสต์ : "กับอีแค่อายุไม่ถึงปีเดียวดันต้องอยู่แผนกกุมารเวชมันทรมานแสนสาหัสครับ!" (กระแทกเสียง)

เอสต์ : "อีกอย่าง ถ้าวัดกันที่อายุจิตใจล่ะก็ ผมต้องมากกว่าคุณอย่างแน่นอนครับ"
ลูลู่ : "ฮึ่ม ไม่มีทางเสียล่ะ! ฉันต่างหากที่เป็นพี่สาวเธอ!"
เอสต์ : "ครับ ๆ ผมฟังประโยคนั้นของคุณจนเบื่อแล้วล่ะ แล้ว? มาทำอะไรตั้งแต่เช้าครับ"

ลูลู่ : "เอ้อ ก่อนอื่นก็วัดไข้! เอสต์นี่ล่ะก็ ไล่พยาบาลคนอื่นออกไปหมดเลยใช่ไหมล่ะ? ทำแบบนั้นไม่ได้นะจ๊ะ"
เอสต์ : "อย่าใส่ร้ายกันสิครับ ผมไม่ได้ไล่ พวกเขาทำท่าจะมานั่งทั้ง ๆ ที่ไม่มีธุระอะไรต่างหาก เลยเตือนไปแค่นั้นเองครับ"

ลูลู่ : "ก็ต้องวัดกันทุกวันไม่ใช่เหรอ สายไปแล้วล่ะ เอ้า เด็กดี ขอวัดไข้หน่อยนะจ๊ะ"
เอสต์ : "...! ก็บอกว่า อย่าทำเหมือนผมเป็นเด็.. เฮ้อ ก็ได้ครับ..."

ลูลู่ : "จะไม่เอาไม่ได้นะจ๊ะ! เอ้า อ้าปาก ....อ้าว?"
เอสต์ : "อะไรอีกครับ"
ลูลู่ : "เมื่อกี้.... เอสต์ พูดว่า "ก็ได้" เหรอ?"
เอสต์ : "ก็พูดครับ ทำไม"
ลูลู่ : "................" (สตั๊นต์ด้วยความปลื้มปริ่ม)
เอสต์ : "? เป็นอะไรครับ จู่ ๆ ก็เงียบไป"
ลูลู่ : "กะ... ก็เพราะ เอสต์ไม่เคยยอมเชื่อฟังกันดี ๆ สักครั้งเลยนี่นา"

เอสต์ : "เปล่าครับ แค่เหนื่อยนั่งเถียงเฉย ๆ"
ลูลู่ : "นั่นหมายความว่าเชื่อใจฉันแล้วสินะจ๊ะ...? ทำยังไงดี เอสต์...! ฉัน... ดีใจมาก ๆ เลยล่ะจ้ะ!!"
เอสต์ : "ไม่ใช่ครับ!! ที่ผมเหนื่อยเพราะเมื่อวาน... อะ"
ลูลู่ : "เมื่อวาน?"
เอสต์ : "...."

ลูลู่ : "เมื่อวานมีอะไรเหรอจ๊ะ? นี่ ๆ เอสต์ เป็นอะไรไป?"
เอสต์ : "เปล่าครับ... ไม่มีอะไร"
ลูลู่ : "ไม่ได้! การใส่ใจแม้กระทั่งเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ ของคนไข้ก็คืองานของฉันนะ"

เอสต์ : "ปกติเอาแต่พลาดประจำแท้ ๆ ทีตอนแบบนี้ล่ะทำอวดเบ่ง"
ลูลู่ : "...เอสต์ พูดอะไรไม่ทราบ"
เอสต์ : "ไม่มีอะไรครับ"
ลูลู่ : "ถ้างั้นก็จะยอมเล่าดี ๆ ใช่ไหมจ๊ะ?"
เอสต์ : (ถอนหายใจ) "เข้าใจแล้วครับ คือว่าเมื่อวาน ผมไปเอกซ์เรย์กับโซโลมา..."

-Flashback-

โซโล : "อื้ม ก็ไม่มีอะไรผิดปกตินะ"
เอสต์ : "จริงเหรอครับ!? โล่งอกไปที..."

โซโล : "อ๊ะ..."
เอสต์ : "? มีอะไรเหรอครับ โซโล"
โซโล : "เอ่อ... ไม่ ๆ ไม่มีอะไร!"
เอสต์ : "จะไม่มีได้ยังไงล่ะครับ เมื่อกี้ทำท่าเหมือนเจออะไรชัด ๆ เลยไม่ใช่เหรอครับ"
โซโล : "ไม่เป็นไร คิดไปเองน่ะ"
เอสต์ : "คิดอะไรไปเองล่ะครับ ช่วยบอกให้ละเอียดหน่อยได้ไหมครับ"
โซโล : "ถึงจะพูดแบบนั้นก็เถอะ... คิดไปเองจริง ๆ"
เอสต์ : "เลิกกลบเกลื่อนได้แล้วครับ! ผมมีสิทธิ์ที่จะรับรู้นะครับ!"

โซโล : "เอ่อ... เปรู"
เปรู : "ไม่อยากจะไม่ถามว่า 'มีธุระอะไร'"
โซโล : "ซุบซิบซุบซิบ ซุบซิบซุบซิบซุบซิบ"
เปรู : "ไม่อยากจะไม่รับทราบ"

เอสต์ : "เดี๋ยวสิ.... เมื่อกี้ สั่งอะไรไปเหรอครับ"
โซโล : "นั่นมัน... ไม่ค่อยอยากให้ถามสักเท่าไรนะ"
เอสต์ : "ทำไมล่ะครับ!? หรือว่า.... เจออะไรในผลเอกซ์เรย์ของผม!?"
โซโล : "ก็บอกว่าคิดไปเองไง ชัวร์เลยนะ"
เอสต์ : "บอกกันหน่อยสิครับ!! โซโล!!"
โซโล : "อืมมม พูดแบบนี้ ผมลำบากใจนะ"
เอสต์ : "อา! โธ่!"

-End of Flashback-

เอสต์ : "หลังจากนั้นไม่ว่าผมจะถามสักกี่ครั้ง โซโลก็ไม่ยอมปริปากเลยครับ ผมสงสัยจริง ๆ ว่าเจอโรคร้ายอะไรรึเปล่า เมื่อวานแทบไม่ได้พักเลยครับ"

ลูลู่ : "นะ... นี่มันแย่แล้วนะ"

เอสต์ : "ทีเวลาแบบนี้ล่ะแพทย์ประจำตัวอย่างโนเอลไม่ยอมมาหาเลยครับ ฉวยโอกาสเปลี่ยนผู้ดูแลไปซะเลยดีไหมครับ?"

ลูลู่ : "โนเอลเป็นคุณหมอที่ดีนะ! ตอนนี้เป็นเวลาตรวจผู้ป่วยนอก เดี๋ยวเขาก็มาราวด์เองล่ะจ้ะ!"
เอสต์ : "แล้วจะบอกให้ผมอยู่แบบไม่สบายใจอย่างนี้น่ะเหรอครับ!"
ลูลู่ : "ไม่หรอก...... เข้าใจแล้วจ้ะเอสต์ งั้นเดี๋ยวฉันไปเช็กกับโซโลอีกทีแล้วกัน!"

เอสต์ : "เอ๊ะ"
ลูลู่ : "เขาอาจจะมีเหตุผลอะไรก็ได้นี่นา ฉันไปก่อนนะ!"
เอสต์ : "อะ.. ลูลู่!"

ลู่แล่นฉิวไปนู่นแล้ว

เอสต์ : "ทำไมถึงเป็นคนชอบสร้างปัญหาไม่หยุดไม่หย่อนอย่างนี้ล่ะครับ... คนที่ดูแลอย่างใกล้ชิดเพื่อผมขนาดนี้... ก็มีแต่คนคนนั้นนี่ล่ะ

สักวันถ้าผมแข็งแรงดีแล้วล่ะก็......

.....! นี่ผมพูดอะไรอยู่! เมื่อกี้แค่สับสน แค่สับสน...!"

❀❁❀❁❀❁❀❁❀❁❀❁❀❁❀❁❀❁❀❁❀❁❀❁❀❁