[Wand of Fortune] รวมเรื่องสั้น เอสต์-ลูลู่ Part II

ยังมีอีกนะคะ ไปอ่านกันต่อได้เลยค่ะ

❀❁❀❁❀❁❀❁❀❁❀❁❀❁❀❁❀❁❀❁❀❁❀❁❀❁

ลูลู่ : "นี่ ๆ เอสต์ชอบกินอะไรเหรอ ?"

เอสต์ : "ไม่มีอะไรเป็นพิเศษครับ ผมทานอะไรก็ได้"

ลูลู่ : "อะไรก็ได้เหรอ...?"

เอสต์ : "ครับ ผมไม่ได้กินเยอะขนาดนั้น ทานเท่าที่จำเป็นที่สุดก็พอแล้ว"

ลูลู่ : "แล้ว ที่ชอบที่สุดล่ะ?"

เอสต์ : "..........." (หรี่ตา)

ลูลู่ : "น่านะ! ยกมาสักอย่างนึง ชอบกินอะไรเหรอ?"

เอสต์ : ".......ถ้าจะให้ยกมาสักอย่างก็คงเป็นพวกผักโรยเกลือ สลัดน่ะครับ ออกจะธรรมดาไปสักหน่อย แต่ก็ยังดีกว่าอย่างอื่น"

ลูลู่ : "งั้นเหรอ ขอบคุณนะจ๊ะที่บอก!"

เอสต์เนี่ยชอบอะไรซิมเปิล ๆ อ่อน ๆ รึเปล่านะ

จะว่าไปก็สมกับเป็นเอสต์ดีล่ะมั้ง

❀❁❀❁❀❁❀❁❀❁❀❁❀❁❀❁❀❁❀❁❀❁❀❁❀❁

ลูลู่ : "อ๊ะ จริงสิ วันก่อนนะ ฉันไปเจอเครื่องประดับน่ารักในร้านจิปาถะมา"

เอสต์ : "ทำไมเหรอครับ"

ลูลู่ : "อื้ม ตอนนั้นพกเงินไปไม่พอก็เลยไม่ได้ซื้อน่ะสิ แต่ถ้าไปครั้งหน้าจะซื้อให้ได้เลย!"

เอสต์ : "......งั้นหรือครับ ขอบคุณนะครับที่บอก....."

ลูลู่ : "อื้ม!" 

เรื่องแบบนี้เนี่ย ถ้าไม่ได้เล่าให้ใครฟังแล้วจะทำจริงไม่ค่อยได้นี่นะ

ดีจังเลยที่เอสต์ช่วยฟัง!

❀❁❀❁❀❁❀❁❀❁❀❁❀❁❀❁❀❁❀❁❀❁❀❁❀❁

เอสต์ : "คุณนี่ชอบยิ้มไร้แก่นสารให้คนอื่นไปทั่วเลยนะครับ...."

ลูลู่ : "ระ ไร้แก่นสาร?" 

เอสต์ : "ขากรรไกรไม่ค้างบ้างเหรอครับ บางทีผมเห็นแล้วก็เป็นห่วง"

ลูลู่ : ".......คงไม่หรอกมั้ง"

ลูลู่ : "ถ้างั้นฉันก็เป็นห่วงเหมือนกันสิ! เอสต์ต่างหากไม่ค่อยยอมยิ้มเลย หน้าบึ้งจนตึงไปแล้วรึเปล่า"

เอสต์ : "จะไปมีเรื่องบ้าบอแบบนั้นได้ยังไงครับ เขาเรียกว่ายุ่งเรื่องชาวบ้านนะครับ"

ลูลู่ : "ระ เหรอ...."

ลูลู่ "..........."

ลูลู่ : ".........นี่ มาเป็นห่งเป็นห่วงอะไรกับขากรรไกรฉันนี่ก็ยุ่งเรื่องชาวบ้านเหมือนกันไม่ใช่เหรอ....?

เอสต์ : "............" 🙂 

ลูลู่ : ".......เอสต์ใจร้าย......"

วัน ๆ ฉันก็ไม่ได้เอาแต่ยิ้มจนต้องให้ใครมาเป็นห่วงซะหน่อย!

 ..........มั้งนะ

❀❁❀❁❀❁❀❁❀❁❀❁❀❁❀❁❀❁❀❁❀❁❀❁❀❁

ลูลู่ : "วันก่อนนะ ฉันไปเจอชุดที่เหมาะกับเอสต์มาก ๆ ด้วยล่ะ"

เอสต์ : ".....งั้นหรือครับ ขอบคุณมาก ๆ นะครับที่อุตส่าห์มาบอก"

ลูลู่ : "ฮิ ๆ งั้นคราวหน้าไปด้วยกันไหมจ๊ะ?" 

เอสต์ : "ไม่รบกวนดีกว่าครับ ผมเลือกเสื้อผ้าตัวเองได้ ไม่ต้องรอให้คุณมาเลือกให้หรอก" 

ลูลู่ : "งั้นเหรอ เออนะ ชุดนั้นเนี่ย... มีลูกไม้ระบายด้วยนะ น่ารักมาก ๆ เลยล่ะ!" 

เอสต์ : "........จะให้ผมใส่ชุดแบบนั้นน่ะเหรอครับ? ผมว่าน่าจะเป็นปัญหามากกว่าเรื่องเหมาะไม่เหมาะด้วยซ้ำ...."

เขาทำหน้าราวกับกลืนของขมเข้าไปแล้วหันไปทางอื่นซะแล้ว

ไม่ชอบลูกไม้หรือยังไงกันนะ? 

อุตส่าห์คิดว่าน่ารักแท้ ๆ เชียว 

แอบเสียดายนิดหน่อย

❀❁❀❁❀❁❀❁❀❁❀❁❀❁❀❁❀❁❀❁❀❁❀❁❀❁

ลูลู่ : "ที่นี่คือถ้ำหญ้าอนันตราตรีสินะ เรารีบเข้าไปกันเถอะจ้ะ" 

ลูลู่ : "หวา ๆ มืดจังเลย!" 

เอสต์ : "เพื่อไม่ให้เป็นการกระตุ้นหญ้าอนันตราตรี จึงจุดไฟไม่ได้น่ะครับ"

ลูลู่ : "อื--ม.... หญ้าอนันตราตรีอยู่ตรงไหนกันเนี่ย?" 

เมื่แฉันลองยื่นมือไปแตะนู่นแตะนี่ดูว่าพอจะมีอะไรให้จับบ้างหรือไม่นั้น---

ลูลู่ : "อ๊ะ ตรงนี้มีอะไรอยู่ด้วย! สัมผัสนุ่มลื่นเหมือนผมคนเลย...."

เอสต์ : ".........เจ็บนะครับ ลูลู่ รีบปล่อยมือซะก่อนที่ผมจะโมโห"

ลูลู่ : ".......หรือว่าจะเป็นผมของเอสต์? ขะ ขอโทษนะจ๊ะ ฉันไม่ได้ตั้งใจ!"

❀❁❀❁❀❁❀❁❀❁❀❁❀❁❀❁❀❁❀❁❀❁❀❁❀❁

ลูลู่ : "ใช่ ๆ วันก่อนฉันไปคิดมา นี่เลย แผนการเพิ่มอิมเมจให้เอสต์!" 

เอสต์ : ".........มาอีหรอบนี้ก็รู้แล้วครับ จะคิดยังไงก็คงไม่พ้นเรื่องไร้สาระแน่ ๆ"

ลูลู่ : "อย่าพูดแบบนั้นสิ! อย่างแรกเลยนะ เอสต์ยิ้มน้อยเกินไป แล้วก็ต้องปรับวิธีพูดล่ะมั้ง?"

ลูลู่ : "นี่ ลองยิ้มแล้วพูดว่า "สวัสดีครับ" ดูซิ! เอาแบบน่ารัก ๆ นะ น่ารัก ๆ !"

เอสต์ : ".........." (^_^)

ลูลู่ : "ขอร้องล่ะ! ครั้งเดียวก็ได้"

เอสต์ : ".........." (ー_ー;)

ลูลู่ : "คะ ครั้งเดียวจริง ๆ !"

เอสต์ : ".........." (ｰдｰ)💨 (ถอนหายใจ)

เอสต์ : "สวัสดีครับ ลูลู่ แล้วก็ลาก่อน ผมไม่อยากจะเห็นหน้าคุณสักระยะนะครับ ขอตัว"

ลูลู่ : "อ๊ะ เอสต์!?"

ไปซะแล้ว...

........ยิ้มได้น่ารักสุด ๆ ไปเลยแท้ ๆ เชียว แต่ก็รู้สึกว่าน่ากลัวสุด ๆ ไปเลยยังไงก็ไม่รู้....

อื---ม...... คงต้องคิดดี ๆ อีกรอบละมั้ง แผนการเพิ่มอิมเมจให้เอสต์.....

❀❁❀❁❀❁❀❁❀❁❀❁❀❁❀❁❀❁❀❁❀❁❀❁❀❁

เอสต์ : "ไม่ไหว ๆ ในที่สุดก็จบเสียทีนะครับ ถ้าจะให้พูดก็คงงั้น ๆ พอผ่านกระมังครับ"
ลูลู่ : "อะ อุตส่าห์พยายามตั้งขนาดนั้น แค่พอผ่านเนี่ยนะ....!?"
เอสต์ : "แหงอยู่แล้วครับ โจทย์แค่นี้ถ้ายังแก้ไม่ได้ง่าย ๆ นี่อนาคตลำบากนะครับ"
ลูลู่ : "ถะ ถึงจะพูดแบบนั้นก็เถอะ เทียบกันแล้วพวกเราไม่ได้หัวดีแบบเอสต์หรือเด็กคนอื่นนี่นา...."

คิดว่าเป็นพวกเรียนไม่เอาอ่าวเลยด้วยซ้ำไป

ฉันทำไหล่ตกโดยไม่รู้ตัว

เอสต์ถอนหายใจหนักมากกว่าทุกครั้งที่ผ่านมา

เอสต์ : ".....ดูเหมือนจะเข้าใจอะไรผิดอยู่นะครับ เท่าที่ผมดู สมองของพวกคุณไม่ได้ด้อยไปกว่าคนอื่นเลย"

เอ็ดการ์ : "เอ๊ะ.....?"
ลูลู่ : "ยะ... อย่างนั้นเหรอ ?"

เอสต์ : "อย่างที่พูดไปเมื่อกี้ สิ่งที่พวกคุณมีไม่พอก็คือสมาธิ นอกนั้น.... ก็ถือว่าไม่เลวครับ"

กับเอสต์ที่แสดงความหน่ายใจออกมา ฉัน.....

[ขอบคุณ]  ←
[จะพยายามค่ะ]

ลูลู่ : "อย่างนี้นี่เอง.... ถ้างั้น ขอบคุณนะจ๊ะเอสต์!"
เอสต์ : "........"
เอสต์ : ".......จากบรรยากาศเมื่อครู่ ผมไม่เข้าใจเลยว่าทำไมถึงกลายเป็นคำพูดขอบคุณไปเสียได้......"

ลูลู่ : "กะ ก็หายากมากเลยนี่ที่เอสต์จะชมฉันแบบนี้....."
ลูลู่ : "แถมยังอุตส่าห์ช่วยสอนจนจบโดยไม่บ่นสักคำเลยนี่นา เพราะงั้นฉันเลยขอบคุณไงจ๊ะ!"

เอ็ดการ์ : "อื้ม ผมก็อยากพูดแบบนั้นเหมือนกัน! ขอบคุณนะเอสต์ ช่วยได้มากเลย!"

เอสต์ : "........ผมไม่ต้องการคำขอบคุณหรอกครับ ยังไงซะผมมันก็เป็นครูที่ทั้งใจร้ายทั้งเย็นชานี่"

.......อ้าว ?

ลูลู่ : ".....นี่เอสต์ หรือว่างอนเหรอ ?"
เอสต์ : "จะเป็นอย่างนั้นได้ยังไงล่ะครับ....!"
ลูลู่ : "งั้นหรือว่าเขิน ?"
เอสต์ : ".........." (หน้าแดง)

เอสต์เอามือปิดหู พยายามไม่ให้พวกเราเห็นใบหน้าแล้วเดินจากไป

ลูลู่ : "อ๊ะ ไปซะแล้ว.... ยังไม่ได้ขอบคุณดี ๆ เลย!"
เอ็ดการ์ : "ดีล่ะ เราตามไปกันเถอะ ลูลู่! จังหวะนี้อาจจะได้เห็นช็อตเด็ดก็ได้!"
เอ็ดการ์ : "เด็กชายอัจฉริยะผู้เป็นที่เลื่องลือเรื่องความทุนดรากับใบหน้าขัดเขินของเขา! นี่มันสกู๊ปข่าวใหญ่เลยล่ะ!"

ฉันกีบเอ็ดการ์รีบวิ่งตามไปด้วยความลนลาน---

❀❁❀❁❀❁❀❁❀❁❀❁❀❁❀❁❀❁❀❁❀❁❀❁❀❁