[Wand of Fortune] รวมเรื่องสั้น เอสต์-ลูลู่

โพสต์นี้จะเป็นรวมตอนสั้นที่ดิฉันเลือกตอนที่ประทับใจมาจากในเกมแล้วแปลไว้เป็นฉาก ๆ ค่ะ


❀❁❀❁❀❁❀❁❀❁❀❁❀❁❀❁❀❁❀❁❀❁❀❁❀❁

ลูลู่ : "อืมมม.... อืมมม............... อืมมมมมม.........."
เอสต์ : "........ลูลู่ งึมงำอะไรอยู่คนเดียวน่ะครับ"

ลูลู่ : "อ๊ะ เอสต์! ที่จริงนะ ฉันกำลังคิดว่าทำยังไงเอสต์กับโซโลถึงจะสนิทกันได้อยู่น่ะจ้ะ"
เอสต์ : ".......เอาเรื่องแบบนี้มาพูดต่อหน้าเจ้าตัวนี่จะว่าสมกับเป็นคุณดี หรือว่าอะไรดีล่ะครับ...."

ลูลู่ : "ก็ ทั้งสองคนออกไปสำรวจด้วยกันทั้งที แต่ว่าอยู่ไม่เป็นธรรมชาติกันเลยนี่นา"
เอสต์ : "แหงสิครับ ลืมสิ่งที่เขาทำกับผมไปแล้วเหรอครับ ?"
ลูลู่ : "นั่นมันก็...."

เอสต์ : ".......ไร้สาระ ถ้ามันเป็นอุปสรรคในการค้นหาก็ว่าไปอย่าง แต่สถานการณ์ปัจจุบันยังไม่เกิดปัญหาอะไรขึ้นไม่ใช่เหรอครับ"
ลูลู่ : "ตะ แต่ว่า----"

เอสต์ : "ผมอะลุ่มอล่วยให้ในขอบเขตที่จำเป็นในระดับหนึ่งแล้วครับ มากกว่านั้นผมไม่โอเค ......เข้าใจความหมายของผมไหมครับ ?"
ลูลู่ : ".....อืม....."

เอสต์ : "ถ้าอย่างนั้นก็เลิกคิดเรื่องเกินความจำเป็นได้แล้วครับ โอเคนะครับ ?"
ลูลู่ : "......................อืม......"

ลูลู่ : "แต่ว่า แบบนี้เหงาแย่เลย.... ....มันเหงานะ เอสต์....."

-ในป่า-

ลูลู่ : "ฟู่ เราสำรวจกันแค่นี้ก่อน มาทานข้าวเที่ยงกันเถอะนะจ๊ะ ?"
โซโล : "นั่นสินะ รู้สึกหิวแล้วด้วย ผมไม่มีปัญหา"
เอสต์ : ".....ถ้าอยากทานก็เชิญทั้งสองคนเลยครับ"

ลูลู่ : "รอเดี๋ยวสิ เอสต์....! มื้อเที่ยงวันนี้นะ ฉันทำเองแหละ!"
ลูลู่ : "ก็ไม่ถึงกับเป็นผลงานชิ้นโบว์แดงอะไรหรอก แต่ฉันตั้งใจทำมากเลย อยากให้เอสต์ลองกินดูด้วยน่ะจ้ะ..."
เอสต์ : "........"

ลูลู่ : "......ไม่ได้จริง ๆ สินะ ?"
โซโล : "ลูลู่อยากให้เอสต์กินจริง ๆ สินะ แต่ว่า เขาไม่ยอมกิน ....น่าเสียใจจังเลยนะ"
เอสต์ : "....!"

โซโล : "ส่วนของเอสต์ผมจะเป็นคนกินเอง เพราะฉะนั้น ถ้าเธอร่าเริงขึ้นก็คงดีนะ"
ลูลู่ : "อะ..... เอ่อ โซโล....."
โซโล : "ครั้งแรกเลยสินะที่ได้กินอาหารฝีมือเธอ ผมสนใจจังว่าจะเป็นแบบไหน"

ลูลู่ : "คะ คือว่านะ รอเดี๋ยวนะ โซโล....!"
เอสต์ : "......เลิกโมเมเอาเองว่าผมไม่กินได้ไหมครับ ?"
ลูลู่ : "!? ถะ ถ้างั้น....!"

เอสต์ : "........คำเดียวเท่านั้นครับ ที่เหลือพวกคุณจัดการเองแล้วกัน"
ลูลู่ : ".....! อื้ม......! งั้นรีบ ๆ ทานกันเถอะนะจ๊ะ!"

-เสียงเหมือนกัดเหล็ก-
โซโล : "........."
เอสต์ : "........."
ลูลู่ : ".....ปะ เป็นยังไงบ้าง ?"

โซโล : "เป็นรสชาติที่แปลกใหม่มาก ๆ เลยนะ ขนมปังที่กัดเท่าไร กัดเท่าไร ก็กัดไม่ขาดเนี่ย ทำออกมาได้ยังไงกันนะ ?"
เอสต์ : "ผมว่าคนอย่างคุณก็คงจะกะปริมาณจากสายตาเอาว่าใส่เท่านั้นเท่านี้เป็นแน่...."
เอสต์ : "นี่ไม่เรียกว่าเป็นของที่สามารถทานได้เลยนะครับ"
โซโล : "นั่นสินะ อยากกินแท้ ๆ แต่กินไม่ได้นี่ก็น่าเสียดายอยู่เหมือนกัน ช่วยไม่ได้ล่ะนะ"

ลูลู่ : "อุ อืออ..... ฉันพลาดเองก็จริงอยู่ แต่ไม่เห็นต้องพูดแบบนั้นเลยนี่นา!"

เอสต์ : "แต่ก็เป็นความจริงใช่ไหมล่ะครับ ?"
โซโล : "อื้ม เรื่องจริงนี่นา ?"

ลูลู่ : "......."

ลูลู่ : "ฉันอยากให้ทั้งสองคนสนิทกันมากขึ้นอยู่หรอกนะ.... แต่เข้ากันได้ด้วยเรื่องแบบนี้มันไม่ค่อยน่าดีใจสักเท่าไรล่ะมั้ง....."

เวลาผ่านไป

โซโล : "........."
ลูลู่ : "........อื้ม โซโลหลับไปแล้วล่ะ รอให้เขาตื่นก่อนแล้วค่อยออกไปสำรวจกันอีกรอบนะ"

เอสต์ : ".......เฮ้อ บรรยากาศการสำรวจหายไปหมดแล้ว คุณอยากจะทำอะไรกันแน่ครับ"
ลูลู่ : "......ถ้าได้กินอาหารอร่อย ๆ จิตใจก็จะสงบลงใช่ไหมล่ะ ? ฉันก็เลย...."
เอสต์ : "คิดว่าผมกับโซโลจะสนิทกันมากขึ้น.... อย่างนั้นเหรอครับ"
ลูลู่ : "อืม....."

เอสต์ : "เฮ้อ..... ให้ตาย คนอย่างคุณนี่มัน...."
ลูลู่ : "ขะ ขอโทษนะจ๊ะ เอสต์ โกรธรึเปล่า.....?"

เอสต์ : "นิสัยชอบยุ่งไม่เข้าเรื่องของคุณไม่ได้เพิ่งมาเป็นวันนี้สักหน่อยนี่ครับ ผมไม่พูดแล้วล่ะครับว่าให้เลิกทำเรื่องไม่เป็นเรื่อง"
เอสต์ : "เพียงแต่ หากครั้งหน้าคิดจะทำอาหารอีก ก็ให้ทำตอนอยู่กับผมสองคนก็พอ แบบนั้นเหยื่อจะได้น้อยลง"

ลูลู่ : "เอ๊ะ.....? หมายความว่า จะยอมกินอีกเหรอจ๊ะ!? งั้นฉันจะทำอีกนะ!"
เอสต์ : ".....รู้สึกว่าเป้าหมายเริ่มเปลี่ยนไปยังไงก็ไม่รู้นะครับ ? ตอนแรกมันคือเรื่องความสัมพันธ์ของผมกับโซโลไม่ใช่เหรอ ?"

ลูลู่ : "เรื่องนั้นเอาไว้คิดวันหลังจ้ะ ส่วนตอนนี้ ฉันกำลังดีใจที่เอสต์ยอมกินอาหารที่ฉันทำอยู่น่ะ!"

เอสต์ : "เฮ้อ....มีกำลังใจจะทำก็ดีอยู่หรอกครับ แต่คราวหน้าอย่างน้อย ๆ ก็ขอให้พัฒนาฝีมือขึ้นบ้างนะครับ ?"
ลูลู่ : "อุ..... จะ จะพยายามจ้ะ...."

❀❁❀❁❀❁❀❁❀❁❀❁❀❁❀❁❀❁❀❁❀❁❀❁❀❁

ลูลู่ไดเอตเพื่องานเต้นรำค่ะ

โครก~~ 

ลูลู่ : "......."

เอสต์ : "........."

ลูลู่ : "มะ ไม่ใช่ฉันนะ ?"

เอสต์ : "เลิกโกหกแบบไม่เนียนได้แล้วครับ ตรงนี้มีกันอยู่แค่สองคนนะครับ"

ลูลู่ : "อุ..."

ลูลู่ : "เอสต์นี่ สุดยอดไปเลยนะ"

เอสต์ : "หา ? เรื่องอะไรเหรอครับ ?"

ลูลู่ : "กินอยู่แค่นั้นทุกวันแล้วยังไม่เห็นเป็นอะไรเลยสักนิดนี่นา..."

เอสต์ : "ผมเองก็ทานสารอาหารในระดับที่จำเป็นต่อชีวิตมนุษย์อยู่นะครับ"

ลูลู่ : "จริงเหรอ....?"

เอสต์ : "ครับ แค่คุณทานมากเกินไปจนเป็นปกติต่างหากล่ะครับ"

ลูลู่ : "มะ ไม่จริงน่า...!"

❀❁❀❁❀❁❀❁❀❁❀❁❀❁❀❁❀❁❀❁❀❁❀❁❀❁

ลูลู่ : "คนข้าง ๆ นั่นเพื่อนรึเปล่านะ หายากนะเนี่ยที่จะเห็นเอสต์คุยกับใครอย่างนี้"

ด้วยความอยากรู้อยากเห็นฉันจึงเงี่ยหูฟังดู

เนื่องจากอยู่ไกลเกินไปเลยไม่ค่อยได้ยินบทสนทนาสนิทสนมของทั้งสองคนเท่าไร---

เอสต์ : "......คุณเป็นใครหรือครับ"

นักเรียน : "โอ้ โอ้ จะบอกว่าคนอย่างฉันไม่มีค่าให้อยู่ในสายตาหนุ่มน้อยอัจฉริยะล่ะสินะ"

.....อ้าว? 

นักเรียน : "ไม่ต้องมาตอแหล เมื่อกี้เพิ่งเจอกันในห้องเรียนศาสตร์ต้องสาปไม่ใช่รึไง!" 

เอสต์ : ".....อ้อ ถ้าจำไม่ผิด คนที่ร่ายคำสาปพลาดจนหูหมูงอกออกมาสินะครับ"

เอ่อ 

บรรยากาศมันไม่น่าสนุกสักเท่าไรเลยนะ....

ลูลู่ : "ไม่ใช่เพื่อนรึเปล่านะ?" 

ฉันพยายามเอียงคอไปใกล้ ๆ 

แล้วก็ได้ยินน้ำเสียงตัดรำคาญของเอสต์

เอสต์ : "แล้ว มีธุระอะไรครับ? ถ้าคำขอบคุณเรื่องช่วยแก้คำสาปล่ะก็ไม่เป็นไรครับ"

นักเรียน : "นั่นแหละ แส่เข้ามาแก้คำสาปของฉันแล้วแกคงมีความสุขมากสินะ.... กล้าดียังไงมาทำให้ฉันต้องอับอายขายหน้าต่อหน้าคนอื่น!"

ใจร้ายจัง....! นี่มันพาลกันชัด ๆ! 

คนที่อยู่ข้าง ๆ เอสต์ต้องไม่ใช่เพื่อนแหง ๆ เลย

นักเรียน : "ฉันเรียนวิชานั้นมาตั้งปีครึ่งแล้ว คำสาปที่แม้แต่ฉันยังแก้ไม่ได้แล้วแกจะมาแก้ได้ยังไงวะ!

ยังไงซะ ต้องเป็นเพราะไอ้หนังสือนั่นมันมีพลังแปลก ๆ ไม่ก็ติดคำสาปน่าสงสัยอยู่แน่ ๆ ไหนเอามาดูหน่อยซิ!" 

ทนดูต่อไปไม่ไหวแล้วนะ

และในขณะที่ฉันกำลังจะออกตัวนั้น

เอสต์คว้าแขนของคนที่พุ่งเข้ามาอย่างหยาบคายไว้มั่น

เอสต์ : "บอกว่าเรียนมาปีครึ่งนี่จะอวดว่าตัวเองเป็นรุ่นพี่เหรอครับ? อย่างกับคุณกำลังประจานตัวเอง....... ว่าเรียนมานานตั้งขนาดนี้แต่ยังเลื่อนชั้นไม่ได้

สุดท้าย เลยใช้กำลังเพื่อเรียกร้องความสนใจให้คนอื่นเห็นแก่ความไร้ประโยชน์ของตัวเอง...... น่าเบื่อหน่ายเสียจริงนะครับ"

ลูลู่ : "อะ... เอสต์........?"

ฉันที่พุ่งทะยานออกไปด้วยความกล้าหาญนั้น หยุดฝีเท้าลงโดยไม่รู้ตัวเมื่อสบเข้ากับสายตาห่างเหินแสนเย็นชาของเอสต์

สายตาของเอสต์ที่มองไปยังชายคนนั้นนั้นราวกับน้ำแข็ง.... ประหนึ่งพายุหิมะก็ไม่ปาน....

ชายคนนั้นมองแขนไม่ขยับเขยื้อนอย่างกับโดนแช่แข็งที่ถูกแขนบอบบางของเอสต์ตรึงไว้ แล้วกล่าวเสียงสั่นอย่างควบคุมไม่ได้

นักเรียน : "ทะ... ทำอะไรของแก....! ปล่อยนะ! ปล่อยเดี๋ยวนี้!"

เอสต์ : "ไม่ต้องรอให้คุณพูดผมก็ปล่อยครับ คุณเสียอีกต้องขอบคุณผมที่อุตส่าห์ช่วยไม่ให้สัมผัสกับหนังสือเล่มนี้"

ลูลู่ : "มะ.. หมายความว่ายังไง......?"

เอสต์ : (ยิ้มมุมปาก) "เมื่อกี้เขาพูดเองไม่ใช่หรือครับ ว่าหนังสือเล่มนี้ต้องคำสาปอะไรรึเปล่าน่ะ"

เอสต์ตอบคำถามฉันที่เผลอหลุดปากออกไปอย่างเรียบเรื่อย 

เมื่อได้ยินดังนี้ ชายคนนั้นก็มีสีหน้าซีดเผือดลงทันตา

เอสต์ : "ในชั่วโมงเรียนเมื่อสักครู่นี้ก็น่าจะมีอธิบายนะครับว่าไม่ควรแตะต้องสิ่งของอะไรก็ตามที่เกี่ยวข้องกับคำสาป

ไม่ทันไรก็ลงอีหรอบนี้เสียแล้ว ไม่แปลกใจเลยครับว่าทำไมถึงไม่ได้เลื่อนชั้นเสียที"

นักเรียน : "เชี่ยเอ๊ย.......! เกลียดไอ้เด็กอวดดีนี่จริง ๆ!" 

ลูลู่ : "ท่าทางแบบนั้นมันอะไรกัน! เอสต์ไม่ได้ทำอะไรผิดซะหน่อย!"

ฉันทำแก้มป่องส่งท้ายให้กับเขา แล้วหันไปส่งเสียง "เนอะ" ขอความเห็นด้วยจากคนข้าง ๆ 

......ทว่า เด็กชายที่ควรยืนอยู่ตรงนั้นกลับหันหลังเดินไปเสียแล้ว

ลูลู่ : ".........อ้าว เอสต์! ทำไมไปซะแล้วล่ะ!?"

เอสต์ : "อะไรครับ? ผมไม่มีธุระอะไรกับคุณนี่"

ใบหน้าที่หันกลับมานั้นเปี่ยมไปด้วยความรำคาญใจอย่างสุดขีด

ทำเอาเกือบจะถอดใจไปแล้วเชียว แต่ถ้าล้มเลิกตอนนี้ก็จะไม่ได้คุยกับเอสต์แล้วน่ะสิ! 

ลูลู่ : "มะ...ไม่ใช่ธุระอะไรหรอก! เอ่อ... เมื่อกี้ไม่เป็นไรใช่ไหม?" 

เอสต์ : "แล้วมันทำไมเหรอครับ แค่อคติของพวกคนไร้ความสามารถเท่านั้นเอง คิดเล็กคิดน้อยไปก็ไม่ได้อะไรหรอกครับ"

ลูลู่ : "คิดเล็กคิดน้อยเนี่ย.... เมื่อกี้จะดูยังไง ก็โดนแกล้งไม่ใช่เหรอ!

เดี๋ยวเขาอาจจะกลับมาว่าอะไรอีกก็ได้ ปล่อยไว้ไม่ดีหรอก! ไปบอกอาจารย์น่าจะดีกว่านะ!"

เอสต์ : ".......เห็นลักษณะนั้น แล้วยังเข้าใจว่าผมโดนแกล้งเนี่ย คุณควรไปตรวจสายตาได้แล้วนะครับ

อาจารย์? ตราบใดที่ยังเป็นเรื่องที่จัดการได้ด้วยตัวเอง ถ้าเขาไปยุ่งไม่เข้าเรื่อง รังแต่จะสร้างปัญหาเปล่า ๆ ครับ"

ลูลู่ : "กะ... ก็จริงแหละ....."

❀❁❀❁❀❁❀❁❀❁❀❁❀❁❀❁❀❁❀❁❀❁❀❁❀❁

ลูลู่ : "อ๊ะ เอสต์ มีฝุ่นติดอยู่บนผมแน่ะ อยู่นิ่ง ๆ นะเดี๋ยวฉันเอาออกให้"

เอสต์ : ".........ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมเอาออกเอง ช่วยไปห่าง ๆ หน่อยได้ไหมครับ"

ลูลู่ : "แต่เนี่ยสกปรกมากเลยนะ อ๊ะ ตรงนี้ด้วย ข้างหลังก็ด้วย! โธ่ เอสต์นี่ล่ะก็ ไปคลุกฝุ่นที่ไหนมา"

เอสต์ : "แค่อยู่ในหอสมุดเท่านั้นครับ .......น่าจะเป็นเพราะเมื่อกี้ไปจัดหนังสือมา"

ลูลู่ : "ไปจัดหนังสือมาเหรอ? หอสมุดก็สะอาดอยู่ตลอดนี่นา จำเป็นต้องทำแบบนั้นด้วยเหรอเนี่ย..."

เอสต์ : "พักนี้มักจะมีหนังสือกองอยู่บนพื้นบ้าง จัดเรียงไม่เป็นระเบียบบ้าง.... เป็นประจำเลยน่ะครับ"

ลูลู่ : "อย่างนั้นเองเหรอ... ปกติไม่มีเรื่องแบบนี้นี่นา หรือว่า จะมีใครแกล้งทำรึเปล่า?"

เอสต์ : "ก็อาจเป็นได้ครับ รู้สึกว่ายูลิอุสก็เห็นเหตุการณ์มาหลายครั้งแล้วเหมือนกัน"

ถ้าเกิดบ่อยขนาดนี้แสดงว่าไม่น่าใช่เรื่องบังเอิญแล้วล่ะ

ไปถามยูลิอุสเรื่องนี้ดีไหมนะ ? 

❀❁❀❁❀❁❀❁❀❁❀❁❀❁❀❁❀❁❀❁❀❁❀❁❀❁