[VSHRT] Lulu&L
Vshrt Lulu&L
“พี่สาว วันนี้ก็นั่งปักผ้าอีกแล้วเหรอจ๊ะ” เด็กสาวไร้นามไร้สังกัดผู้มีใบหน้าคุ้นเคยปรากฏตัวขึ้นเคียงข้าง L ซึ่งกำลังง่วนอยู่กับผ้าสีสง่าจำนวนหนึ่ง
L หันไปยิ้มให้เด็กสาว พยักหน้า คุยกับเธอด้วยราวกับว่าการสนทนาเช่นนี้นั้นดำเนินมาอย่างยาวนานนับร้อยครั้งแล้ว
“ใช่จ้ะ ช่วงนี้บรรดาหนุ่ม ๆ ในหมู่บ้านกำลังจะต้องเตรียมตัวออกไปข้างนอกกันอีกน่ะจ้ะ”
“เอ... แต่ผ้ากองนี้หนูว่า ไม่น่าใช่สำหรับคนที่นี่เลยนะ หรือว่าพี่สาวหักหลังคนในหมู่บ้านนี้อยู่เหรอ?” ดวงตากลมโตนั้นกะพริบและจ้องเข้าไปในดวงตาสีเอเมอรัลด์ของ L อย่างใสซื่อ ดูท่าเธอคงไม่ต้องการคำตอบ เพียงแต่อยากเห็นปฏิกิริยาของ L เท่านั้น
L หัวเราะเบา ๆ อย่างเขินอาย ดูเหมือนว่าเธอไม่ได้คิดจะปกปิดอะไรถ้าหากมีผู้เอ่ยถาม
“กองนี้เป็นกองเดียวที่พิเศษจ้ะ พี่สาว... เตรียมไว้ให้คนคนหนึ่งที่จากมาจากที่เดียวกัน แต่ตอนนี้เขาไปปฏิบัติภารกิจอยู่ที่อื่น หวังเพียงแค่ว่า จะมีวันหนึ่งวันใดที่เราได้หวนกลับมาเจอกันอีกครั้ง แล้วพี่สาวจะได้มอบชุดเหล่านี้ให้กับเขา” หมู่บ้านที่ L อาศัยอยู่นี้ เป็นหมู่บ้านที่ขึ้นชื่อเรื่องความงามประณีตของผ้าเป็นอันมาก ดังนั้น L จึงเกิดความคิดหนึ่งขึ้นมาระหว่างที่ใช้ชีวิตอยู่ที่นี่
เธออยากเห็นรอยยิ้มของคนคนนั้น เธออยากให้คนคนนั้นยินดีกับความงดงามของตนเอง เธออยากให้คนคนนั้นเข้าใจว่าตัวเขามีคุณค่ามากเพียงไรสำหรับโลกใบนี้ เพราะฉะนั้น การสร้างบางสิ่งบางอย่างที่มีคุณค่าจากภายในสู่ภายนอก ถักทอด้ายแต่ละเส้น แต่ละเส้น ให้กลายเป็นผ้า ปักลวดลายและเย็บติดเข้าด้วยกัน ร่ายมนตร์แห่งความใส่ใจทุ่มเทลงไปในทุกขั้นตอนจากปลายนิ้วของเธอเอง จวบจนขั้นตอนสุดท้ายซึ่งได้สำเร็จเป็นเสื้อนั่นเองคือสิ่งที่เธออยากทุ่มเทให้กับเขา
เด็กสาวไม่พูดอะไรอีก เพียงแค่สบตาของ L อย่างเงียบงัน เธอมองลึกลงไป ลึกลงไปในดวงตาของ L สงบนิ่ง ค้นหา ครุ่นคิด ไม่มีใครรู้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ ไม่มีใครรู้ว่าเธอกำลังทำอะไรและคิดจะทำอะไร และดูเหมือนเธอไม่คิดจะบอกกล่าวกับใคร
L ลูบศีรษะของเด็กสาวด้วยความเอ็นดู
“ไหน ๆ เราก็มาอยู่ที่นี่แล้ว ดื่มชาทานขนมก่อนกลับสักหน่อยไหมจ๊ะ?” เมื่อได้ยินดังนี้ ราวกับทั้งร่างของเด็กสาวต้องมนตร์บางอย่าง เธอรีบพยักหน้าเร็ว ๆ ไม่วายยังเสริมว่า “หนูไม่เอาชากับขนม เบื่อแล้ว ขอเป็นนอนหนุนตักพี่สาวแล้วก็ฟังพี่สาวเล่านิทาน!”
เวลาหลังจากนั้นไม่นาน ทิวทัศน์รอบข้างประหนึ่งร่ายมนตร์สวยงามให้ผู้คนที่ผ่านมาพบเห็นได้ลุ่มหลง หนึ่งสาวงามนั่งปักผ้าฮัมเพลงกล่อมเด็ก หนึ่งสาวน้อยนอนเอกเขนกหนุนตักของสาวงาม ดูแล้วน่าลุ่มหลงเป็นที่ยิ่ง
「お姉さん、今日も刺繍をしてるの？」
見覚えのある顔をした名前も所属もない少女が、豪華な布に忙しそうに取り組むLのそばに現れた。
Lは振り向いて少女に微笑み、うなずいた。その会話はまるで何百回も繰り返されてきたかのように自然だった。
「そうよ。最近、この村の男たちはまた外に出る準備をしなければならないからね。」
「でも…この布の山、どう考えてもここの人たちのためじゃなさそう。もしかして、お姉さんは村の人たちを裏切ってるんじゃない？」
大きな瞳でぱちぱちとまばたきしながら、Lのエメラルド色の目を純粋に見つめる少女。その問いは答えを求めるものではなく、Lの反応を見るためだけのもののようだった。
Lは照れくさそうに軽く笑った。どうやら、誰かに聞かれたら隠すつもりはなさそうだ。
「この布の山は特別なものよ。同じ場所から来た人のために準備しているの。今は別の場所で任務をしているけど、いつか再び会える日が来たら、この衣装を渡したいと思ってるの。」
Lが住むこの村は、美しい布作りで名を馳せている村だった。だからこそ、Lはここでの生活の中で一つの思いを抱いた。
彼の笑顔が見たい。彼が自分の美しさを喜び、自分がどれほどこの世界にとって価値ある存在なのかを理解してほしい。だからこそ、内から外へと価値を生み出す何かを作りたいと思ったのだ。
糸一本一本を丁寧に紡ぎ、美しい布に仕上げる。模様を刺繍し、一針一針縫い合わせる。そのすべての工程に、彼女は心を込めた。最終的にその布が衣装へと完成することこそが、彼に捧げる彼女の全てだった。
少女はそれ以上何も言わず、ただ静かにLの目を見つめた。深く、さらに深く。その瞳の奥に何かを探るように、考え、沈黙を続ける。誰にも彼女が何を考えているのか分からないし、彼女もそれを誰かに伝えるつもりはなさそうだった。
Lは優しく少女の頭を撫でた。
「せっかくだから、ここでお茶とお菓子を食べてから帰らない？」
そう聞かれた途端、少女の全身が何かの魔法にかかったかのように素早く頷きながら答えた。
「お茶とお菓子はもう飽きたよ。それより、お姉さんの膝に寝転がって、お姉さんが物語を語ってくれる方がいい！」
しばらくしてから、周囲の風景はまるで魔法がかかったかのように美しくなり、通りかかる人々を魅了した。一人の美しい女性が刺繍をしながら子守唄を歌い、一人の少女がその膝に頭を乗せて横たわる。その光景は、あまりにも魅力的だった。
“พี่สาว วันนี้ก็นั่งปักผ้าอีกแล้วเหรอจ๊ะ” เด็กสาวไร้นามไร้สังกัดผู้มีใบหน้าคุ้นเคยปรากฏตัวขึ้นเคียงข้าง L ซึ่งกำลังง่วนอยู่กับผ้าสีสง่าจำนวนหนึ่ง
L หันไปยิ้มให้เด็กสาว พยักหน้า คุยกับเธอด้วยราวกับว่าการสนทนาเช่นนี้นั้นดำเนินมาอย่างยาวนานนับร้อยครั้งแล้ว
“ใช่จ้ะ ช่วงนี้บรรดาหนุ่ม ๆ ในหมู่บ้านกำลังจะต้องเตรียมตัวออกไปข้างนอกกันอีกน่ะจ้ะ”
“เอ... แต่ผ้ากองนี้หนูว่า ไม่น่าใช่สำหรับคนที่นี่เลยนะ หรือว่าพี่สาวหักหลังคนในหมู่บ้านนี้อยู่เหรอ?” ดวงตากลมโตนั้นกะพริบและจ้องเข้าไปในดวงตาสีเอเมอรัลด์ของ L อย่างใสซื่อ ดูท่าเธอคงไม่ต้องการคำตอบ เพียงแต่อยากเห็นปฏิกิริยาของ L เท่านั้น
L หัวเราะเบา ๆ อย่างเขินอาย ดูเหมือนว่าเธอไม่ได้คิดจะปกปิดอะไรถ้าหากมีผู้เอ่ยถาม
“กองนี้เป็นกองเดียวที่พิเศษจ้ะ พี่สาว... เตรียมไว้ให้คนคนหนึ่งที่จากมาจากที่เดียวกัน แต่ตอนนี้เขาไปปฏิบัติภารกิจอยู่ที่อื่น หวังเพียงแค่ว่า จะมีวันหนึ่งวันใดที่เราได้หวนกลับมาเจอกันอีกครั้ง แล้วพี่สาวจะได้มอบชุดเหล่านี้ให้กับเขา” หมู่บ้านที่ L อาศัยอยู่นี้ เป็นหมู่บ้านที่ขึ้นชื่อเรื่องความงามประณีตของผ้าเป็นอันมาก ดังนั้น L จึงเกิดความคิดหนึ่งขึ้นมาระหว่างที่ใช้ชีวิตอยู่ที่นี่
เธออยากเห็นรอยยิ้มของคนคนนั้น เธออยากให้คนคนนั้นยินดีกับความงดงามของตนเอง เธออยากให้คนคนนั้นเข้าใจว่าตัวเขามีคุณค่ามากเพียงไรสำหรับโลกใบนี้ เพราะฉะนั้น การสร้างบางสิ่งบางอย่างที่มีคุณค่าจากภายในสู่ภายนอก ถักทอด้ายแต่ละเส้น แต่ละเส้น ให้กลายเป็นผ้า ปักลวดลายและเย็บติดเข้าด้วยกัน ร่ายมนตร์แห่งความใส่ใจทุ่มเทลงไปในทุกขั้นตอนจากปลายนิ้วของเธอเอง จวบจนขั้นตอนสุดท้ายซึ่งได้สำเร็จเป็นเสื้อนั่นเองคือสิ่งที่เธออยากทุ่มเทให้กับเขา
เด็กสาวไม่พูดอะไรอีก เพียงแค่สบตาของ L อย่างเงียบงัน เธอมองลึกลงไป ลึกลงไปในดวงตาของ L สงบนิ่ง ค้นหา ครุ่นคิด ไม่มีใครรู้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ ไม่มีใครรู้ว่าเธอกำลังทำอะไรและคิดจะทำอะไร และดูเหมือนเธอไม่คิดจะบอกกล่าวกับใคร
L ลูบศีรษะของเด็กสาวด้วยความเอ็นดู
“ไหน ๆ เราก็มาอยู่ที่นี่แล้ว ดื่มชาทานขนมก่อนกลับสักหน่อยไหมจ๊ะ?” เมื่อได้ยินดังนี้ ราวกับทั้งร่างของเด็กสาวต้องมนตร์บางอย่าง เธอรีบพยักหน้าเร็ว ๆ ไม่วายยังเสริมว่า “หนูไม่เอาชากับขนม เบื่อแล้ว ขอเป็นนอนหนุนตักพี่สาวแล้วก็ฟังพี่สาวเล่านิทาน!”
เวลาหลังจากนั้นไม่นาน ทิวทัศน์รอบข้างประหนึ่งร่ายมนตร์สวยงามให้ผู้คนที่ผ่านมาพบเห็นได้ลุ่มหลง หนึ่งสาวงามนั่งปักผ้าฮัมเพลงกล่อมเด็ก หนึ่งสาวน้อยนอนเอกเขนกหนุนตักของสาวงาม ดูแล้วน่าลุ่มหลงเป็นที่ยิ่ง
「お姉さん、今日も刺繍をしてるの？」
見覚えのある顔をした名前も所属もない少女が、豪華な布に忙しそうに取り組むLのそばに現れた。
Lは振り向いて少女に微笑み、うなずいた。その会話はまるで何百回も繰り返されてきたかのように自然だった。
「そうよ。最近、この村の男たちはまた外に出る準備をしなければならないからね。」
「でも…この布の山、どう考えてもここの人たちのためじゃなさそう。もしかして、お姉さんは村の人たちを裏切ってるんじゃない？」
大きな瞳でぱちぱちとまばたきしながら、Lのエメラルド色の目を純粋に見つめる少女。その問いは答えを求めるものではなく、Lの反応を見るためだけのもののようだった。
Lは照れくさそうに軽く笑った。どうやら、誰かに聞かれたら隠すつもりはなさそうだ。
「この布の山は特別なものよ。同じ場所から来た人のために準備しているの。今は別の場所で任務をしているけど、いつか再び会える日が来たら、この衣装を渡したいと思ってるの。」
Lが住むこの村は、美しい布作りで名を馳せている村だった。だからこそ、Lはここでの生活の中で一つの思いを抱いた。
彼の笑顔が見たい。彼が自分の美しさを喜び、自分がどれほどこの世界にとって価値ある存在なのかを理解してほしい。だからこそ、内から外へと価値を生み出す何かを作りたいと思ったのだ。
糸一本一本を丁寧に紡ぎ、美しい布に仕上げる。模様を刺繍し、一針一針縫い合わせる。そのすべての工程に、彼女は心を込めた。最終的にその布が衣装へと完成することこそが、彼に捧げる彼女の全てだった。
少女はそれ以上何も言わず、ただ静かにLの目を見つめた。深く、さらに深く。その瞳の奥に何かを探るように、考え、沈黙を続ける。誰にも彼女が何を考えているのか分からないし、彼女もそれを誰かに伝えるつもりはなさそうだった。
Lは優しく少女の頭を撫でた。
「せっかくだから、ここでお茶とお菓子を食べてから帰らない？」
そう聞かれた途端、少女の全身が何かの魔法にかかったかのように素早く頷きながら答えた。
「お茶とお菓子はもう飽きたよ。それより、お姉さんの膝に寝転がって、お姉さんが物語を語ってくれる方がいい！」
しばらくしてから、周囲の風景はまるで魔法がかかったかのように美しくなり、通りかかる人々を魅了した。一人の美しい女性が刺繍をしながら子守唄を歌い、一人の少女がその膝に頭を乗せて横たわる。その光景は、あまりにも魅力的だった。
Comments
Post a Comment